Hoogtevrees te Chichen Itza

In een ver verleden ging ik met mijn beste vriendin naar Mexico. Op excursie naar Chichen Itza, werd ons toen gezegd dat het hoogstwaarschijnlijk iets later dicht ging en de mensen nooit nog de trappen konden opklimmen.

Dilemma voor mij!!!!! Ik met mijn hoogtevrees! Maar ohhh ik wou het wel meemaken natuurlijk want tja…. we zijn er nu en als het dicht gaat… dan heb ik het wel nog gedaan in mijn leven. Twijfel, zweet (was er sowieso al :-D) en uiteindelijk de beslissing gemaakt om de trappen op te gaan. Niet achterom kijken maar naar boven!

En daarboven… daar stond ik… verstijfd van de angst, helemaal tegen de muur gedrukt. Samen met een Amerikaanse vrouw die net als ik blijkbaar hetzelfde gedacht had. Vinger tegen vinger (alsof dat dat ging helpen) maar we voelden ons wel verbonden. We riepen dat ze ons met een helikopter moesten komen halen. Maar dat ging uiteraard niet. (rationeel gedacht… met een helikopter????? is dat niet enger dan er te staan???)

Wat ze wel deden waren twee lieve kleine Mexicaanse mannen naar boven sturen met touwen. Zucht.. we moesten het doorstaan. Touwen werden rond ons gebonden, touw van boven naar beneden en er werd gevraagd om op onze poep te gaan zitten en zo… trap voor trap…. en voor wie Chichen Itza deed… HET ZIJN ER VEEL !!!! .. helemaal trap voor trap op onze poep, met elk een Mexicaanse man naast ons.

Stoppen onderweg want het ging niet meer, de mannen die op ons inspraken, de tranen van ja we gaan het doen maar is eng… tot de opluchting van beneden te staan!

Madre mia wat een avontuur. I did it! Maar nooit meer! Wat dacht ik wel? Met mijn hoogtevrees moest ik er niet eens aan beginnen. Ik, de vrouw die op ene keukenstoel al denkt dat ze gaat dood gaan als ze valt. Wat dacht ik wel!

Jaren gingen voorbij. Mijn kinderen vonden het grappig dat als ik op hun verhoogje stond al helemaal in paniek sloeg. Dus tijd om er iets aan te doen!

Hypnose! Ja hoor!

Ga ik nu ooit Chichen Itza nog op? Geen idee… Maar ik deed wel Eiffeltoren en vond het niet eng, ik ging zelfs tegen de tralies! I maak mijn ramen schoon met trapladder… is het mijn favoriete? Neen absoluut niet maar dat ligt aan de karwei zelf denk ik 😀 Sta ik graag op ladders of ga ik ooit gaan dineren op luchthoogte zoals nu de rage is? Neen zeker niet. Maar…. ik kan wel normaal functioneren. Ik ga niet meer stijf ergens tegen staan als ik 3 meter van de balustrade ben. ik ga wel op een terras op hoogte. Ik ga wel tot aan de ramen kijken in een hoog gebouw. Die zaken vind ik zelfs leuk nu om die mooie uitzichten te hebben en te kunnen van genieten.

Helemaal klaar voor nieuwe ontdekking sindsdien.

Lieve groetjes

Tamara

https://www.hypnosetherapeutetamara.be